Ευτυχίας Βελέντζα-Λαδά, «... Ίχνη καλπασμού» ή ‘εγκώμιο’ στην ημέρα που ανατέλλει.

‘It’s a beautiful day, Don’t let it get away.’ ~ U2 (the band).

Αυτή η πρώτη απόπειρα άρθρωσης σε ευρύ κοινό ποιητικής φωνής της αγαπημένης, παλαιάς φίλης μου και συναδέλφου Ευτυχίας Βελέντζα-Λαδά δεν είναι καθόλου αυτό που σε πρώτη ματιά φαίνεται. Σε μία προσεκτικότερη μελέτη αποκαλύπτεται ως φως σε έναν απόλυτα στρωμένο πια δρόμο αισιόδοξης σκέψης και πράξης με φόντο το παρελθόν και ορίζοντα όπως διαγράφεται - μέσα από το ανοιχτό της παράθυρο - το μέλλον.

Η ποιήτρια δεν ανήκει σε κάποια λογοτεχνική γενιά, δεν μας θυμίζει τίποτα ήδη αναγνωσμένο, δεν επικαλείται αυθεντίες, δεν κάνει χρήση του παρα-κειμένου, δεν φιλολογίζει. Καθιστά, ήδη από την αρχή, απολύτως σαφές ότι δεν την απασχολούν τα παραπάνω. Εγκαινιάζει ποιητικά εκείνη έναν νέο δρόμο, αυτόν που χάραξαν τα δικά τη ιστορικά ίχνη μέχρι σήμερα. Δεν ηρωοποιείται, δεν επιζητεί δάφνες για τις νίκες της. Είναι πολύ σεμνή για κάτι τέτοιο. Η γραφή της απαλλαγμένη από κενοδοξίες και άλλες επί ματαίω επιθυμίες, μοιάζει να ανοίγει το παράθυρο σε έναν εσωτερικό της διάλογο. Δεν μονολογεί ωστόσο. Δεν κουράζει. Δεν ‘χρεώνει΄τον δυνητικό της αναγνώστη. Διαλέγεται μόνο μαζί του. Χωρίς να θέλει να τον εντυπωσιάσει, τείνει την συγγραφική χειρ της καρδιάς της, και αργά αργά του ξεδιπλώνεται με απλό, καθημερινό τρόπο, αλλά με έναν λόγο πιο ‘βασανισμένο’ και υποκείμενο σε όρους αισθητικής. Τον άγει έτσι στην σημερινή της αφετηρία και τον γεμίζει αισιοδοξία για το νέο της ξεκίνημα, ίσως και το δικό του νέο ξεκίνημα...

Το περιεχόμενο του βιβλίου «...ίχνη καλπασμού» βρίθει ευγένειας, αξιοπρέπειας και ειλικρινούς, αφτιασίδωτης ευγνωμοσύνης σε πρόσωπα υπαρκτά που με κάποιον τρόπο έχουν διαδραματίσει ρόλο στην μέχρι σήμερα ζωή της. Ο σύντροφός της Απόστολος, τα παιδιά της, Ιάσων και Ιωάννα, ο πατέρας και η μητέρα της, όλοι τους μονάκριβοι για εκείνην. Με την ίδια στοργή περιβάλλει όμως και καλλιτέχνες, συναδέλφους καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και απλούς ανθρώπους του μόχθου ή της ζωής του χωριού. Είναι ο κόσμος της. Δεν τον μακιγιάρει, δεν τον φιλτράρει. Αυτός είναι ο κόσμος που την περιβάλλει και που ανθίζει στα μάτια της. Ανθίζει έτσι και αυτή μέσα από την εσωτερική σχέση με τα πρόσωπα του κόσμου της ανεπιτήδευτα. Και αν, κάπως βιαστικά, κανείς σκεφτεί ότι το πόνημα αποτελεί μόνο το μεγάλο της «ευχαριστώ» σε πρόσωπα και Θεό, θα αναθεωρήσει μολις δει το όλο πόνημα ως εφαλτήριο για νέα χάραξη επί γης, νέα ίχνη, για έναν καθαρόαιμο καλπασμό προς το μέλλον. Το μέλλον φωτογραφίζει αυτό το ποιητικό ταξίδι στο όμορφα βιωμένο παρελθόν της Ευτυχίας Βελέντζα-Λαδά. Δεν φιλοδοξεί έναν καλπασμό προς την νίκη, δεν επιδιώκει να κόψει κανενός είδους νήμα. Η ποιήτρια αγαπά το ταξίδι σε τόπους γνώριμους, οικείους της. Περιηγείται στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το Μεσολόγγι, αλλά και την νέα πατρίδα της, Ερμιόνη και μας ζωντανεύει μνήμες ντυμένες χρώματα και ευώδεις ως πλήρεις Ιστορίας. Αγαπά την περιπέτεια, την ποιότητα, όχι την ποσότητα μέσα από την ιδιαίτερη αυτή ιχνηλασία στην οποία προσκαλεί τον αναγνώστη της.

Μια νομοτέλεια αισθήσεων γεννιέται στον δυνητικό δέκτη, ακροατή ή αναγνώστη διά των 28 αυτών σταθμών της χαρούμενης αναβάτη της ζωής. ‘Είναι η ζωή μου’, μοιάζει να διακηρύττει μέσα από την γραφή της η ποιήτρια. ‘Έχω μια γεύση τρικυμίας στα χείλη και να ‘μαι έτοιμη για τον επόμενο καλπασμό μου. Το άτι της ψυχής μου αχαλιναγώγητο! Η σκέψη μου δροσερή ως πρωινή, αλλά η καρδιά μου πλήρης ηλιοβασιλέματος’, είναι σαν να την ακούω να μου εξομολογείται με την συνοδεία ενός φλυτζανιού αρωματικού τσαγιού σε μια συνήθη απογευματινή μας συνάντηση.

«Ηλιοβασίλεμα», σελ.18: «... πυρωμένα κι αγαπημένα χέρια χαράζουν τη γραμμή του χρόνου κόκκινο, βαθυκόκκινο σημάδι του τόπου μου. Ήλιε μου, ηγέτη της ζωής μας.»

Τέλος, η ψυχή «... αντέχει μόνο με την προσμονή του φθινοπώρου». Ζητεί την δημιουργική αυτοπραγμάτωσή της σε κάθε νέο ξεκίνημα, σε κάθε νέα χρονιά... ας είναι και αυτή η σχολική χρονιά!

‘Μαζί με τους μαθητές χαράσσω νέους στόχους, μαζί με τους συνάδελφους καθηγητές χαράσσω νέα μονοπάτια, και μαζί μου ετοιμάζεται νέος, πυρφόρος καλπασμός για το αύριο.’, αναγγέλλει η ποιήτρια Ευτυχία Βελέντζα-Λαδά.

Ξέρετε κάτι! Την πιστεύω και Την χαίρομαι έτσι νέα και αδάμαστη.

Είσαι στην αφετηρία, Έφη μου, όχι στον τερματισμό, και αυτό είναι τόσο μα τόσο σπουδαίο ως ελπιδοφόρο!

Καλοτάξιδη στις καρδιές όλων μας!!

Άγιος Στέφανος, 23 Απριλίου 2017

Μαρία Ι. Ματοπούλου